Jestem 33-letnią, starą panną ;) Od urodzenia choruję na miopatię wrodzoną… więcej w zakładce  “Choroba”​. Nie lubię o sobie pisać, gdyż sama nie wierzę w tego typu opisy. Sami siebie możemy przecież przedstawić w samych superlatywach. Ja akurat nigdy tego nie robię, ponieważ jestem, aż za bardzo szczera (jak to niektórzy mówią "brak mi taktu". Mnie akurat takt kojarzy się z byciem fałszywym).

Jestem bardzo trudnym człowiekiem, upartym i niezwykle zdeterminowanym chociaż teraz kiedy choroba dała mi się we znaki to muszę przyznać, że chyba trochę mniej. Zawsze musiałam walczyć o swoje i udowadniać, że mimo niepełnosprawności zasługuję na to co inni, zdrowi ludzie. Niestety większość odbiera to tak, że taka osoba jest wtedy roszczeniowa i wykorzystująca innych. Nie ambitna, nie, że do czegoś dąży, niepełnosprawny może być tylko roszczeniowy. Ehh… bycie niepełnosprawnym w Polsce było naprawdę trudne.

Według mnie i najbliższych znajomych jestem również zbyt naiwna, ciągle wydaje mi się, że jeśli ja, jestem w stosunku do kogoś fair i pomogę jak tylko będę mogła, to i ta osoba będzie w stosunku do mnie taka sama. Zawsze staram się każdemu pomóc, nawet ludziom, których nie znam. Myślę, że studia psychologiczne,które wybrałam to swego rodzaju powołanie. Kiedy udaje mi się kogoś uszczęśliwić to po prostu daje mi siłę!

​

Wyznaje "swoją" wiarę w Boga i wierzę że najważniejsza jest miłość do bliźniego i to aby zawsze mu pomóc, oczywiście w miarę naszych możliwości.