Wiecie co jest najśmieszniejsze? Kiedy zaczynałam słabnąć, zaczął boleć mnie kręgosłup czy nogi, kiedy odpoczynek na kanapie w połowie dnia między klientkami to był standard, myślałam sobie, że przecież to normalne, każdy tak ma po fizycznej pracy. Nic sobie z tego nie robiłam! Ja po prostu "zapomniałam", że  jestem niepełnosprawna i mimo chęci nie powinnam tak się  nadwyrężać.

To wszystko przez to, że nic nigdy nie robiłam sobie z mojej niepełnosprawności, była, bo była ale nigdy mnie nie  przerażała ani nigdy się nad nią jakoś głębiej nie zastanawiałam. Tylko, że nigdy też wcześniej nie pracowałam fizycznie.

Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek zadawała sobie pytania typu "dlaczego ja?" czy "co ja takiego zrobiłam?".  

Byłam tak pogodzona ze swoim losem, że nie przyszło mi również do głowy aby kiedykolwiek spróbować się jeszcze raz leczyć gdyż zawsze od rodziców słyszałam, że kiedy byłam dzieckiem byli ze mną “wszędzie” i zrobili “wszystko” co się dało.

​

Mimo, iż po kilku latach pracy zaczęłam przygotowywać klientki, że zamierzam zrezygnować z tego co robię ze względu na moje zdrowie (ale i też na brak poczucia spełnienia w swoim życiu) to i tak pracowałam dalej jeszcze przez jakieś 3 lata. Pracowałam dalej tyle, że na środkach przeciwbólowych pod nadzorem lekarza, które i tak przy tak dużym nadwyrężaniu przestały właściwie działać. Choroba wg mnie zaczęła postępować coraz szybciej, a ja po prostu nie chciałam dopuścić tego do siebie. Podświadomie starałam się odwlec zakończenie swojej aktywności zawodowej gdyż wydawało mi się, że całkiem przestanę się ruszać, a to pogorszy moją kondycję. Nie chciałam również rezygnować z kontaktu z ludźmi no i nie oszukujmy się z bardzo dobrego źródła dochodu.